Vroeger bezocht ik mijn grootvaders, die op amper 50 meter van elkaar begraven liggen, veel vaker. In de zomer verfriste ik de graven dan met wat bloemen, verwijderde onkruid en modder, liet vaak een handgeschreven brief achter. Niet dat ze deze te lezen zouden krijgen, maar ik moest hen toch op een of andere manier op de hoogte houden van mijn leven. Mijn pepe langs mijn vaders kant kende ik van sporadische bezoekjes. Mijn herinneringen aan hem zijn vrij beperkt. De pepe langs moeders kant nam een zeer groot deel van mijn leven in. Jarenlang woonden we onder één dak. Wanneer ik wakker werd op zondag, zorgde hij steevast voor een verse tas botermelkpap en witte boterhammetjes, gesneden in driehoekjes, zonder korst. Zijn aanwezigheid zit verweeft in de mooiste herinneringen uit mijn jeugd.
Vandaag ging ik met de dochters naar het kerkhof samen met mijn moeder. Het was bijna één jaar geleden dat we voeten op deze rustplaats zetten. Phéline had me al meermaals gevraagd of ik ook een opa had, of een pepe. Ze was nieuwsgierig naar waar ze begraven lagen, of eerder: wat ze mocht verwachten van zo'n begraafplaats. Ze was er natuurlijk wel al eerder geweest maar had deze plaats niet in zich opgenomen.
Op het graf van mijn grootvader langs moeders kant stond een bloemstuk waarvan de pot helemaal gebarsten was door de vrieskou van de voorbije maanden. Toen mijn moeder en ik het bloemstuk opruimde zodat de kapotte pot niet meer zijn graf bedoezelde, ging Phéline samen met Fiore wandelen op het kerkhof, waar ze bloempotjes rechtzetten, of naar foto's keken terwijl ze zich afvroegen wie die mensen waren. Eenmaal terug bij het graf van mijn pepe veegde Phéline de laatste scherfjes bij elkaar. Tussen die scherven vond ze een klein steentje in de vorm van een hart. Ze nam het hartje en legde dit bij de foto die op zijn grafzerk stond.
De combinatie van zoveel dierbaars rondom mij ontroerde me ontzaglijk. Er vielen dikke druppels uit de lucht en tranen stroomden over mijn wangen. Ze stond bovenop het voorste puntje van zijn graf. Haar armen vonden een weg rond mijn hals. Er zit zoveel liefde in dat kind.
"Je mag wenen, mama. Het kan geen kwaad. Je mag hard wenen."
"Mis jij jouw pepe?"
"Ja, schat"
"Als je iemand graag ziet, dan hou je die in jouw hartje. Wat in je hartje zit, kan je nooit missen, want wat in je hartje zit, is altijd bij jou."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten